won a jury prize in a photo contest with as theme recreation
I won a jury prize in a photo contest with as theme recreation. You can see the original side here:
https://foto.nrc.nl/News/view/bernard-de-graaf-wint-met-anton-pieck-de-vakjuryprijs-van-augustus-thema-recreatie?
https://foto.nrc.nl/News/view/bernard-de-graaf-wint-met-anton-pieck-de-vakjuryprijs-van-augustus-thema-recreatie?
De jury had het lastig deze maand, het niveau van de fotowedstrijd was hoog. Maar toch. „Deze foto brengt het thema optimaal in beeld”, luidde het uiteindelijke oordeel. „Dit is recreëren op de vierkante meter: zoveel mensen die zich verliezen in schelpdieren, visjes en alg. De natuur levert zichtbaar genoeg materiaal om uren zoet te zijn.” De foto Anton Pieck van Bernard de Graaf (52) uit Arnhem wint de vakjuryprijs van augustus.
„Dit is in Gijón, aan de noordkust van Spanje”, vertelt De Graaf Je kan er erg lekker eten. En je kan er zo het strand op lopen. Vanaf de boulevard heb je er een mooi zicht op. Je ziet niet alleen maar zand en water, maar ook veel stenen. En al die mensen zijn net als mieren allemaal met hun eigen dingetjes bezig. In vogelperspectief geeft dat een leuk effect.”
Normaal gesproken fotografeert De Graaf voornamelijk in zwart-wit. „Het gaat om het plaatje, de compositie. Het verhaal. Dan kan kleur vaak afleiden. Zwart-wit haalt de ballast weg, maakt het magischer.” Maar in dit geval koos hij toch voor kleur. „Dat aparte blauw bovenin, dat groene mos over dat steen. Die tinten zie je niet zo vaak. En die mensen geven met hun gekleurde zwemkleding overal nog eens mooie accentjes.”
Straatfotografie
De Graaf speelde vroeger in een punkbandje, tegenwoordig is hij directeur van een holding van bedrijven in werkplaatsapparatuur. Dat brengt hem op plekken over de hele wereld. Zo maakte hij landschapsfoto’s in Amerika, Thailand en Afrika, en fotografeerde hij arbeiders in China. En ook in eigen land, naar een rock-’n-rollfestival als Scumbash, gaat de camera mee.
Het liefst fotografeert hij het leven op straat. „Ik heb niks met studiofotografie. Ik mag er graag naar kijken – als het van een ander is. Maar al die lampen en kleuren, dat is niet mijn ding. De straat is waar het gebeurt. Soms zie je wat, dat is mooi. Soms zie je niks, ook goed. Morgen beter, misschien. Het moment zien te pakken, het verhaal erachter. Real life, dat spreekt me aan.”
G.A.S.
De Graaf maakte als verwoed amateurfotograaf zijn eigen fotoboek en onlangs stond hij met z’n portfolio in Chip Photo Magazine. Hij is zo gepassioneerd met zijn hobby bezig dat hij nog niet zo lang geleden aan zichzelf moest toegeven dat hij last had van het gear acquisition syndrome: hij bleef maar camera’s kopen. „Maar op een gegeven ga je je afvragen wat de meerwaarde er feitelijk van is. Niks dus. Ik heb ze in één keer allemaal verkocht. Volkomen cold turkey.” Nou ja, allemaal behalve één: zijn Leica M10. En daar blijft het wat hem betreft dan ook echt bij. Alhoewel: „Die camera is best zwaar, en eigenlijk ook best duur om zomaar overal mee naartoe te nemen. Misschien dat ik binnenkort toch stiekem een klein dingetje ga zoeken om in mijn kontzak mee te nemen…”
Door Jos Jägers
September 2017
„Dit is in Gijón, aan de noordkust van Spanje”, vertelt De Graaf Je kan er erg lekker eten. En je kan er zo het strand op lopen. Vanaf de boulevard heb je er een mooi zicht op. Je ziet niet alleen maar zand en water, maar ook veel stenen. En al die mensen zijn net als mieren allemaal met hun eigen dingetjes bezig. In vogelperspectief geeft dat een leuk effect.”
Normaal gesproken fotografeert De Graaf voornamelijk in zwart-wit. „Het gaat om het plaatje, de compositie. Het verhaal. Dan kan kleur vaak afleiden. Zwart-wit haalt de ballast weg, maakt het magischer.” Maar in dit geval koos hij toch voor kleur. „Dat aparte blauw bovenin, dat groene mos over dat steen. Die tinten zie je niet zo vaak. En die mensen geven met hun gekleurde zwemkleding overal nog eens mooie accentjes.”
Straatfotografie
De Graaf speelde vroeger in een punkbandje, tegenwoordig is hij directeur van een holding van bedrijven in werkplaatsapparatuur. Dat brengt hem op plekken over de hele wereld. Zo maakte hij landschapsfoto’s in Amerika, Thailand en Afrika, en fotografeerde hij arbeiders in China. En ook in eigen land, naar een rock-’n-rollfestival als Scumbash, gaat de camera mee.
Het liefst fotografeert hij het leven op straat. „Ik heb niks met studiofotografie. Ik mag er graag naar kijken – als het van een ander is. Maar al die lampen en kleuren, dat is niet mijn ding. De straat is waar het gebeurt. Soms zie je wat, dat is mooi. Soms zie je niks, ook goed. Morgen beter, misschien. Het moment zien te pakken, het verhaal erachter. Real life, dat spreekt me aan.”
G.A.S.
De Graaf maakte als verwoed amateurfotograaf zijn eigen fotoboek en onlangs stond hij met z’n portfolio in Chip Photo Magazine. Hij is zo gepassioneerd met zijn hobby bezig dat hij nog niet zo lang geleden aan zichzelf moest toegeven dat hij last had van het gear acquisition syndrome: hij bleef maar camera’s kopen. „Maar op een gegeven ga je je afvragen wat de meerwaarde er feitelijk van is. Niks dus. Ik heb ze in één keer allemaal verkocht. Volkomen cold turkey.” Nou ja, allemaal behalve één: zijn Leica M10. En daar blijft het wat hem betreft dan ook echt bij. Alhoewel: „Die camera is best zwaar, en eigenlijk ook best duur om zomaar overal mee naartoe te nemen. Misschien dat ik binnenkort toch stiekem een klein dingetje ga zoeken om in mijn kontzak mee te nemen…”
Door Jos Jägers
September 2017
